Tο πρωί της Τετάρτης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών ο χαρισματικός ζωγράφος Κώστας Πανιάρας.
Το 1956 ξεκίνησε την εκθεσιακή του δραστηριότητα, παρουσιάζοντας την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα.
Ο Κώστας Πανιάρας παρουσίασε τις ακόλουθες ατομικές εκθέσεις:
Payne Gallery, Αθήνα (1956)
Γαλλικό Ινστιτούτο, Αθήνα (1961)
Galerie Domergue, Ντοβίλ (1961)
Αλέξανδρος Ιόλας Gallery, Νέα Υόρκη (1961, 1965, 1971, 1974)
Frankfurter Kunstkabinett, Φρανκφούρτη (1962, 1966)
Κώστας Πανιάρας, Γκαλερί Νέες Μορφές, Αθήνα (1963, 1994, 1997, 1999, 2000)
Αλέξανδρος Ιόλας Gallery, Γενεύη (1964)
Galerie Flinker, Παρίσι (1965)
Galeria Schneider, Ρώμη (1965)
Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Ξενοδοχείο Hilton, Αθήνα (1966, 1988)
Γκαλερί Borghese, Τεχεράνη (1967)
Αλέξανδρος Ιόλας Gallery, Παρίσι (1969, 1973)
Warren Gallery, Λος Άντζελες (1971)
Meyer Gallery, Σαν Φρανσίσκο (1971)
Westheimer Gallery, Χιούστον (1974)
Galerie Samy Kinge, Παρίσι (1982)
Ιόλα - Jackson Gallery, Νέα Υόρκη (1983)
Δημοτική Πινακοθήκη Ψυχικού (1983)
Γκαλερί Μιράντα, Ύδρα (1984)
Η Πινακοθήκη Πιερίδη Δ Τέχνης, Αθήνα (1984)
Μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, Άνδρος (1986)
Γκαλερί Mορφή, Λεμεσός (1987)
Πανιάρας, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης - Ίδρυμα Νικολάου Π Γουλανδρή, Αθήνα (1990)
Πανιάρας: Η Θάλασσα, Φεστιβάλ Κορινθιακού κόλπου, Κορίνθου (1994)
Κώστας Πανιάρας: Φαινόμενα της Θάλασσας, Πολιτιστικό Κέντρο Ψυχικού, Αθήνα (1995)
Γκαλερί Νέες Μορφές, Αθήνα (1997)
Πανιάρας: Η Θαλασσογραφίες, Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη (1993)
Πανιάρας: Εννέα Red ζωγραφικής, Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη (1997)
Κώστας Πανιάρας: Θαλασσογραφίες, Wigmore Fine Art, Λονδίνο (2000)
Ερμουπόλεια, Πινακοθήκη Κυκλάδων Δημοτική, Σύρος (2003) Πανιάρας: Πενήντα χρόνια ζωγραφική, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2007)
Πανιάρας: Scapes και Ουτοπία, Η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Γιώργος Ι Κατσίγρα Μουσείο Λάρισας (2007)
Κώστας Πανιάρας: Νέες έρευνες, Εικαστικός Κύκλος, Αθήνα (2008).
Συμμετείχε επίσης στις εξής ομαδικές εκθέσεις:
Salon Internationale du Nu, Παρίσι (1957)
École des Beaux-Arts, Παρίσι (1960)
Biennale de Paris, Γαλλία (1961)
Τέχνης στην Αμερική Τετραετή, Νέα Υόρκη (1962, 1966)
Biennale de Tokyo, Ιαπωνία (1964)
La Cienega Art Exhibition, Λος Άντζελες ( 1966)
Φεστιβάλ Λευκωσίας, Μουσείο Πιερίδη, Λευκωσία (1982)
Νέες Τάσεις στη σύγχρονη ελληνική τέχνη, Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα (1983)
Ο Ιόλας δώρων, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (1984)
θεατρικότητα στην Τέχνη: Η ελληνική διάσταση, Μουσείο Βορρέ, Παιανία (1985)
Δημοσίευση Αφαίρεσης, Γκαλερί Νέες Μορφές, Αθήνα (1985)
Η Γενιά του '60, Μουσείο Πιερίδη, Γλυφάδα (1986)
Φυσιογνωμία της Μεταπολεμικής Ελληνικής Τέχνης, Δημοτική Πινακοθήκη, Αθήνα (1986)
Μουσείο Πιερίδη στη Hellexpo, Θεσσαλονίκη (1987)
Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, Πάτρα (1987, 1988)
Περιβάλλοντος, Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα (1988)
Δρώμενα, Ναός του Ολυμπίου Διός, Αθήνα (1988)
Το Open Mind του Λευκάδιου Χερν: Αφιέρωμα στον Εθνικό Ποιητή της Ιαπωνίας, που γεννήθηκε στην Ελλάδα, Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδα, Αθήνα (2009)
Noumenon: Μια εξερεύνηση της σύγχρονης αφηρημένης τέχνης στην Beyondness των πραγμάτων, το Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδα, Αθήνα (2009).
Στη ζωγραφική του, που αποτελείται από σαφείς ενότητες έργων, το χρώμα είναι το στοιχείο που κυριαρχεί και συντελεί στη δημιουργία συνθέσεων με μεγάλες επιφάνειες, ενώ η χρησιμοποίηση πτυχωτού πλαστικού σπάει την παραδοσιακή επιπεδότητα προσδίδοντας ανάγλυφη, κυματιστή υφή. Με την ίδια λογική χρησιμοποίησε το χρώμα και σε γλυπτικές συνθέσεις, επεμβαίνοντας στη φόρμα γνωστών κλασικών έργων και προκαλώντας μια διαφορετική ερμηνεία τους, καθώς και στις εγκαταστάσεις και τα γλυπτικά περιβάλλοντα που δημιουργεί και τα οποία συνδυάζουν τα βασικά στοιχεία της ζωγραφικής και της γλυπτικής του.
«Αν με ρωτούσαν τι κέρδισα τόσα χρόνια από την πείρα μου, θα έλεγα χωρίς δισταγμό: τίποτα! Οι αποκτημένες γνώσεις στην τέχνη γίνονται αμέσως άχρηστες, σαν πεθαμένες. Η ζωγραφική δεν εξασφαλίζεται με αυτές. Ξανα-εφευρίσκεται κάθε μέρα», είχε πει σε συνέντευξή του στην Athens Voice το 2010, όπου είχε εκφράσει και την πικρία του για τη σχέση των Αθηναίων με την τέχνη: «Η αναγκαιότητα της τέχνης είναι περιστασιακή, έως ανύπαρκτη. Όταν κλείνει ένα θέατρο, ένα βιβλιοπωλείο ή μια γκαλερί, ούτε που θα το πάρουν χαμπάρι οι Αθηναίοι. Ένα μαγαζί με ρούχα ή ένα εστιατόριο της μόδας που κλείνει προξενεί αμηχανία. Κάτι σαν ένα μικρό κοινωνικό κενό...».
 |
| Ο Κιατιώτης «ανατροπέας της τέχνης» αφήνει ανεξίτηλη την προσφορά του στον ελληνικό χρωστήρα και μια σημαντική παραγωγή σπουδαίων έργων. |
Ο Κώστας Πανιάρας γεννήθηκε το 1934 στο Κιάτο. Μετά τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Θ. Λεκό σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κοντά στην Ελένη Ζογγολοπούλου. Το 1956 πήγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε λιθογραφία στην εκεί Σχολή Καλών Τεχνών, ζωγραφική με τον Andre Lhote και ψηφιδωτό και φρέσκο με τον Gino Severini. Στη γαλλική πρωτεύουσα παρέμεινε ως το 1975, με ενδιάμεσα ταξίδια στη Νέα Υόρκη, την Περσία και την Άπω Ανατολή, και στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα.
Το 1956 ξεκίνησε την εκθεσιακή του δραστηριότητα, παρουσιάζοντας την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα.
Ο Κώστας Πανιάρας παρουσίασε τις ακόλουθες ατομικές εκθέσεις:
Payne Gallery, Αθήνα (1956)
Γαλλικό Ινστιτούτο, Αθήνα (1961)
Galerie Domergue, Ντοβίλ (1961)
Αλέξανδρος Ιόλας Gallery, Νέα Υόρκη (1961, 1965, 1971, 1974)
Frankfurter Kunstkabinett, Φρανκφούρτη (1962, 1966)
Κώστας Πανιάρας, Γκαλερί Νέες Μορφές, Αθήνα (1963, 1994, 1997, 1999, 2000)
Αλέξανδρος Ιόλας Gallery, Γενεύη (1964)
Galerie Flinker, Παρίσι (1965)
Galeria Schneider, Ρώμη (1965)
Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Ξενοδοχείο Hilton, Αθήνα (1966, 1988)
Γκαλερί Borghese, Τεχεράνη (1967)
Αλέξανδρος Ιόλας Gallery, Παρίσι (1969, 1973)
Warren Gallery, Λος Άντζελες (1971)
Meyer Gallery, Σαν Φρανσίσκο (1971)
Westheimer Gallery, Χιούστον (1974)
Galerie Samy Kinge, Παρίσι (1982)
Ιόλα - Jackson Gallery, Νέα Υόρκη (1983)
Δημοτική Πινακοθήκη Ψυχικού (1983)
Γκαλερί Μιράντα, Ύδρα (1984)
Η Πινακοθήκη Πιερίδη Δ Τέχνης, Αθήνα (1984)
Μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, Άνδρος (1986)
Γκαλερί Mορφή, Λεμεσός (1987)
Πανιάρας, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης - Ίδρυμα Νικολάου Π Γουλανδρή, Αθήνα (1990)
Πανιάρας: Η Θάλασσα, Φεστιβάλ Κορινθιακού κόλπου, Κορίνθου (1994)
Κώστας Πανιάρας: Φαινόμενα της Θάλασσας, Πολιτιστικό Κέντρο Ψυχικού, Αθήνα (1995)
Γκαλερί Νέες Μορφές, Αθήνα (1997)
Πανιάρας: Η Θαλασσογραφίες, Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη (1993)
Πανιάρας: Εννέα Red ζωγραφικής, Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη (1997)
Κώστας Πανιάρας: Θαλασσογραφίες, Wigmore Fine Art, Λονδίνο (2000)
Ερμουπόλεια, Πινακοθήκη Κυκλάδων Δημοτική, Σύρος (2003) Πανιάρας: Πενήντα χρόνια ζωγραφική, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2007)
Πανιάρας: Scapes και Ουτοπία, Η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Γιώργος Ι Κατσίγρα Μουσείο Λάρισας (2007)
Κώστας Πανιάρας: Νέες έρευνες, Εικαστικός Κύκλος, Αθήνα (2008).
Συμμετείχε επίσης στις εξής ομαδικές εκθέσεις:
Salon Internationale du Nu, Παρίσι (1957)
École des Beaux-Arts, Παρίσι (1960)
Biennale de Paris, Γαλλία (1961)
Τέχνης στην Αμερική Τετραετή, Νέα Υόρκη (1962, 1966)
Biennale de Tokyo, Ιαπωνία (1964)
La Cienega Art Exhibition, Λος Άντζελες ( 1966)
Φεστιβάλ Λευκωσίας, Μουσείο Πιερίδη, Λευκωσία (1982)
Νέες Τάσεις στη σύγχρονη ελληνική τέχνη, Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα (1983)
Ο Ιόλας δώρων, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (1984)
θεατρικότητα στην Τέχνη: Η ελληνική διάσταση, Μουσείο Βορρέ, Παιανία (1985)
Δημοσίευση Αφαίρεσης, Γκαλερί Νέες Μορφές, Αθήνα (1985)
Η Γενιά του '60, Μουσείο Πιερίδη, Γλυφάδα (1986)
Φυσιογνωμία της Μεταπολεμικής Ελληνικής Τέχνης, Δημοτική Πινακοθήκη, Αθήνα (1986)
Μουσείο Πιερίδη στη Hellexpo, Θεσσαλονίκη (1987)
Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, Πάτρα (1987, 1988)
Περιβάλλοντος, Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα (1988)
Δρώμενα, Ναός του Ολυμπίου Διός, Αθήνα (1988)
Το Open Mind του Λευκάδιου Χερν: Αφιέρωμα στον Εθνικό Ποιητή της Ιαπωνίας, που γεννήθηκε στην Ελλάδα, Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδα, Αθήνα (2009)
Noumenon: Μια εξερεύνηση της σύγχρονης αφηρημένης τέχνης στην Beyondness των πραγμάτων, το Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδα, Αθήνα (2009).
Στη ζωγραφική του, που αποτελείται από σαφείς ενότητες έργων, το χρώμα είναι το στοιχείο που κυριαρχεί και συντελεί στη δημιουργία συνθέσεων με μεγάλες επιφάνειες, ενώ η χρησιμοποίηση πτυχωτού πλαστικού σπάει την παραδοσιακή επιπεδότητα προσδίδοντας ανάγλυφη, κυματιστή υφή. Με την ίδια λογική χρησιμοποίησε το χρώμα και σε γλυπτικές συνθέσεις, επεμβαίνοντας στη φόρμα γνωστών κλασικών έργων και προκαλώντας μια διαφορετική ερμηνεία τους, καθώς και στις εγκαταστάσεις και τα γλυπτικά περιβάλλοντα που δημιουργεί και τα οποία συνδυάζουν τα βασικά στοιχεία της ζωγραφικής και της γλυπτικής του.
«Αν με ρωτούσαν τι κέρδισα τόσα χρόνια από την πείρα μου, θα έλεγα χωρίς δισταγμό: τίποτα! Οι αποκτημένες γνώσεις στην τέχνη γίνονται αμέσως άχρηστες, σαν πεθαμένες. Η ζωγραφική δεν εξασφαλίζεται με αυτές. Ξανα-εφευρίσκεται κάθε μέρα», είχε πει σε συνέντευξή του στην Athens Voice το 2010, όπου είχε εκφράσει και την πικρία του για τη σχέση των Αθηναίων με την τέχνη: «Η αναγκαιότητα της τέχνης είναι περιστασιακή, έως ανύπαρκτη. Όταν κλείνει ένα θέατρο, ένα βιβλιοπωλείο ή μια γκαλερί, ούτε που θα το πάρουν χαμπάρι οι Αθηναίοι. Ένα μαγαζί με ρούχα ή ένα εστιατόριο της μόδας που κλείνει προξενεί αμηχανία. Κάτι σαν ένα μικρό κοινωνικό κενό...».
(Πηγή βιογραφικών στοιχείων: Εθνική Πινακοθήκη)